Godzina 19:00
Pałac na Wyspie w Muzeum Łazienki Królewskie w Warszawie
KUP BILET
Pieśń jest jednym z najbardziej reprezentatywnych gatunków dla epoki romantyzmu. Ówcześni kompozytorzy chętnie korzystali z możliwości zamknięcia zindywidualizowanej wypowiedzi i poetyckiej głębi w skondensowanej formie. Charakterystyczne, że w polskiej twórczości tego okresu – wątki miłosne częstokroć niosły ze sobą treści dotyczące służby ojczyźnie. Nawet w sielskiej narracji tkwi obraz wolnej Polski, a w romantycznych westchnieniach – aluzje niepodległościowe. Szczególnie istotną rolę odgrywały rodzime tradycje muzyczne – w pieśniach często pobrzmiewają taneczne rytmy kujawiaka, mazurka, oberka, krakowiaka czy poloneza. Także pieśni ukraińskie – zarówno XIX-, jak i XX-wieczne, te pisane do tekstów znakomitych poetów, jak i te o proweniencji ludowej – niosą bogactwo silnych emocji. Sugestywne obrazy natury opowiadają historie o ludzkich losach i miłości do ojczyzny.
Pierwszą część programu wypełnią utwory polskie. Idea stworzenia polskiego repertuaru nadającego się do domowego muzykowania towarzyszyła już Józefowi Elsnerowi, który w 1803 roku powołał pierwsze wydawnictwo seryjne („Wybór pięknych dzieł muzycznych i pieśni polskich”) i na potrzeby tej serii tworzył m.in. utwory wokalne do wykonywania w domu. Inaczej Fryderyk Chopin, który znajdował w gatunku pieśni przestrzeń do osobistych, wręcz intymnych zwierzeń. Natomiast Stanisław Moniuszko jako misję obrał stworzenie repertuaru pieśniowego dla uciemiężonego narodu i z taką myślą komponował utwory do kolejnych tomów „Śpiewnika domowego”. Jego śladem poszli też inni – m.in. Ignacy Komorowski, Ignacy Krzyżanowski czy Jan Kleczyński.
W drugiej części koncertu zabrzmi repertuar znakomitych kompozytorów ukraińskich. Do najwybitniejszych należy Mykola Łysenko, który prowadził badania etnograficzne nad rodzimym folklorem oraz, wbrew obowiązującej w XIX wieku polityce kulturalnej carskiej Rosji, walczył o nadanie językowi ukraińskiemu wysokiego statusu w twórczości muzycznej. Nie zabraknie również kompozycji innych zasłużonych dla kultury ukraińskiej twórców, m.in. Denysa Siczyńskiego, którego wydawnictwo – Muzyczna Biblioteka – rozpowszechniło wiele utworów ukraińskich kompozytorów, Stanisława Ludkiewicza działającego na rzecz rozwoju muzycznego szkolnictwa wyższego czy Jakiwa Stepowyja – uważanego za jednego z wiodących przedstawicieli ukraińskiej szkoły narodowej.
PROGRAM
Józef Elsner (1769–1854) – Pasterka, sł. Kazimierz Brodziński
Jan Kleczyński (1837–1895) – Młoda dziewczyna, sł. Gabryelli
Ignacy Krzyżanowski (1826–1905) – Szumi w gaju brzezina, sł. Adam Asnyk
Ignacy Marceli Komorowski (1824–1857) – Kalina, sł. Teofil Lenartowicz
Fryderyk Chopin (1810–1849) – Piosnka litewska, sł. Ludwik Osiński wg tekstu litewskiej piosenki ludowej
Fryderyk Chopin (1810–1849) – Gdzie lubi…, sł. Stefan Witwicki
Stanisław Moniuszko (1819–1872) – Nawrócona, sł. Johann W. Goethe
Stanisław Moniuszko (1819–1872) – Dalibógże sł. Ignacy Massalski
Stanisław Moniuszko (1819–1872) – Dumka sł. Jan Czeczot
Wasyl Barwiński – Preludium Fis-dur op.1 Nr 2
Lew Rewucki – Preludium es-moll op.4 Nr 1
Mykoła Łysenko (1842–1912) – Sadok wysznewyj koło chaty, sł. Taras Szewczenko
Jakiw Stepowyj (1883–1921) – Ne hraj, ne hraj, sł. Maksym Rylski
Jakiw Stepowyj (1883–1921) – Ne berit` iz zełenoho łuhu werby, sł. Ołeksandr Ołeś
Denys Siczyński (1865–1909) – Babyne lito, sł. Marian Gawalewicz, tłum. ukr. Stepan Czarnecki
Stanisław Ludkewycz (1879–1979) – Tajna, sł. Ołeksandr Ołeś
Łesia Dyczko (1939) – Ja – choczesz -zaczaruju lis, sł. Mykoła Rudenko
Tycho Dunaj wodu nese – pieśń ludowa, aranż. Mykoła Łysenko (1842–1912)
Jakby meni czerewyky – pieśń ludowa, aranż. Mykoła Kołessa (1903–2003)
Hadanoczka – pieśń ludowa, aranż. Dezyderij Zador (1912 – 1985)
Oj ne swity misiaczeńku – pieśń ludowa, aranż. Mykoła Łysenko (1842–1912)
Doszczyk – pieśń ludowa, aranż. Mykoła Łysenko (1842–1912)
WYKONAWCY
MARTA BOBERSKA SOPRAN
NATALIA REWAKOWICZ FORTEPIAN
Czas trwania: ok. 1 h
Miejsca na widowni są nienumerowane.
